Akademik Veri Yönetim Sistemi
Turkish Studies, cilt.8, ss.717-728, 2013 (Hakemli Dergi)
The relationship between the individual and God constitutes themain theme of sacred books. These sacred books aim at establishingthis relationship and bringing design meaning to human life on anindividual and social level. This relationship is handled not only byprophets but by philosophers as well. Different points of views havebeen put forth about the possibility of establishing such a relationship,and thus the topic of belief was evaluated within a context of aphilosophical depth. This attitude has generally shown itself as theproof of the existence of God and the immortality of the soul throughoutthe history of philosophy. Mevlana and Kierkegaard are both of theopinion that the existence of God cannot be proved. According to themany attempt to prove the existence of God is bound to result in oblivionrather than any authorization. Belief in God finds its ground not in theprovability but unprovability, not in knowability but in unknowability ofGod. Therefore, reason has nothing persuasive to say on this subject.Language is insufficient to tell anything on this topic. Mevlana andKierkegaard want to establish the relationship between the individualand the God not as based on rationality but in an inclined directionfrom the God to man and from man to God as heartful relationship. ForKierkegaard, belief can only find its expression between two modes ofexistence. Belief comes into existence in the rediscovery of the bellowedin the self. They mention of a helix of love coming from God to Man,returning to God again being interchangeable between human beingsand each creature, at length pervading the whole universe. As a resultthe state of belief transforms into a sincere love towards the existence“loving the creature for the sake of the creator” an having a tolerant andnice approach towards everything. In this study the form of belief inMevlana and Kierkegaard within this context. <br> Birey ve Tanrı arasındaki ilişki, kutsal kitapların ana temasını oluşturur. Onlar başlıca bu ilişkiyi tesis etme, insanın hayatına bireysel ve toplumsal düzeyde bir anlam katma ve düzen getirme amacını güderler. Yalnız peygamberler değil filozoflar da bu ilişki üzerinde durmuş, onun nasıl mümkün olabileceği hususunda görüşler öne sürmüş, bu şekilde “iman” konusuna felsefi bir derinlik kazandırmaya çalışmışlardır. Bu tutum felsefe tarihi boyunca genellikle Tanrı varlığının kanıtlanması, ruhun ölümsüzlüğünün temellendirilmesi şeklinde kendini göstermiştir. Mevlâna ve Kierkegaard, Tanrı’nın kanıtlanamayacağı konusunda hemfikirdirler. Onlara göre Tanrı için kanıt aramak iman açısında yetkinlik değil kusur, tamlık değil eksikliktir. İman, temelini Tanrı’nın kanıtlanabilir oluşunda değil kanıtlanamaz oluşunda, bilinebilir oluşunda değil bilinemez oluşunda bulur. Akıl bu konuyu anlamakta, dil bu konuyu anlatmakta yetersizdir. Mevlana ve Kierkegaard, birey ve Tanrı arasındaki ilişkiyi rasyonel bir zeminde değil, Tanrı’nın insana, insanın Tanrı’ya yönelimi doğrultusunda daha çok bir gönül ilişkisi olarak kurmak isterler. Kierkegaard için iman iki varoluş arasındaki sevgide ifadesini bulur. Mevlana’da ise kendi varlığını sevgilinin varlığında yeniden keşfetmede ortaya çıkar. Onlar Tanrı’dan insana gelen, insandan Tanrı’ya dönen, Tanrı’dan yine insana gelen, insandan insana, aşama aşama tüm varlığa, tüm evrene doğru yansıyan bir sevgi sarmalından söz ederler. Sonuçta inanma hali, varlığa karşı derin ve içtenlikli bir sevgi duymaya, yaratılanı yaratandan ötürü sevmeye, hoş ve güzel görmeye dönüşür. Bu yönelim temelini, imanın bir “aşk hali” olarak algılanmasında bulur. Çalışmamızda, Mevlana’nın ve Kierkegaard’un inanma tutumu, bu “aşk hali” bağlamında değerlendirilmeye çalışılacaktır.