Kemalettin Tuğcu’nun Hikâyeleinde Umut Anlatısı


Creative Commons License

Taşdelen V.

Kemalettin Tuğcu: Çocuklara Okumayı Sevdiren Yazar, Mustafa Ruhi Şirin, Editör, Kültür Bakanlığı Yayınları, İstanbul, ss.119-126, 2018

  • Yayın Türü: Kitapta Bölüm / Ders Kitabı
  • Basım Tarihi: 2018
  • Yayınevi: Kültür Bakanlığı Yayınları
  • Basıldığı Şehir: İstanbul
  • Sayfa Sayıları: ss.119-126
  • Editörler: Mustafa Ruhi Şirin, Editör
  • Yıldız Teknik Üniversitesi Adresli: Evet

Özet

Bakıldığında Kemalettin Tuğcu hikâyelerine iki tür eleştirinin yöneltildiğini görebiliriz.  Bunlardan biri estetik, diğeri varoluşsal çerçevede ortaya çıkar. Bu eleştirilere göre, Tuğcu’nun kitapları, estetik açısından zayıf metinlerdir; öyle ki, onlarda bir sanat bulmak neredeyse imkânsızdır. İçerik açısından ise okuyucuyu hüzne ve gözyaşına boğan, acıma ve merhamet duygularını yoran karamsar anlatılardır.  

Kullanılan bakış açısına göre, bu tür eleştiriler getirebilir; ancak Tuğcu’nun hikâyelerinde farklı bakış açılarını hak edecek özellikler de vardır. Bu yazıda söz konusu eleştirilere cevap verecek, onların haklılığı ya da haksızlığı konusunda bir yargıda bulunacak değilim; ancak kendi öznel deneyimim çerçevesinde, Tuğcu hikâyelerine “bir umut anlatısı” olarak bakmanın da mümkün olabileceğini dillendirmeye çalışacağım. Bu bağlamda cevap arayacağım sorular şunlardır: Tuğcu’nun öne çıkardığı tipler gerçekten karamsar tipler midir? Tuğcu’nun hikâyeleri, çaresizlik ve umutsuzluk duygusu veren kara anlatılar mıdır, yoksa ne olursa olsun, zorluk karşısında yılgınlık göstermemeyi, acıya teslim olmamayı, sabretmeyi, dirençli ve iyimser olmayı telkin eden umut anlatıları mıdır? Onun hikâyelerindeki pedagojik ve varoluşsal dokuyu yakalayabilmek için bu soruları sormak önemli görünüyor.