Temrin, sa.30, ss.29-31, 2010 (Hakemsiz Dergi)
Havayı “varoluşsal
bir motif” olarak ele almak ne demektir; bunu soralım ilkin. Havayı, salt
fiziksel bir nesne olmaktan çıkarıp insanın yaşam dünyasına katmak, anlamlar
dünyasına eklemlemektir kuşkusuz. İnsan havayı solumakla kalmaz, ona anlam da
katar; çeşitli açılardan edebiyatın, sanatın, bilimin ve felsefenin konusu
haline de getirir; hayatla, dünyayla, hüzünle, neşeyle, umutla da özdeşleştirir.
Hava saran bir şeydir: beni sarar, içinde yaşadığım dünyayı sarar, hayatı sarar,
varoluşu sarar. Bir ten gibi sarar, bir plasenta gibi sarar, bir ruh gibi
sarar. Varoluşu mümkün, dünyayı yaşanılır kılar. Hava ortamdır, nefestir. Hava
bitince ortam, ortam bitince hayat biter.